Ποιοι χρηματοδότησαν τον Λένιν και τον Τρότσκυ;

Page 123:

Οι κορυφαίοι κομμουνιστικοί ηγέτες δεν ήταν ποτέ όπως εχθρικοί στους αντίστοιχούς τους στη Δύση, όπως η ρητορική προτείνει. Είναι αρκετά φιλικοί στους παγκόσμιους κορυφαίους χρηματιστές και έχουν εργαστεί στενά μαζί τους, όταν ταιριάζει με τους σκοπούς τους. Όπως θα δούμε στο παρακάτω τμήμα, η μπολσεβικική επανάσταση στην πραγματικότητα χρηματοδοτήθηκε από τους πλούσιους χρηματιστές στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Ο Λένιν και ο Τρότσκυ (Trotsky) ήταν σε στενότατη σχέση με αυτά τα πλούσια ενδιαφέροντα τόσο πριν όσο και μετά από την επανάσταση. 

Εκείνοι οι κρυμμένοι σύνδεσμοι έχουν συνεχιστεί μέχρι αυτήν την ημέρα και βγαίνουν περιστασιακά στην επιφάνεια, όταν ανακαλύπτουμε ένα Δαβίδ Ροκφέλλερ (David Rockefeller) να πραγματοποιεί εμπιστευτικές συνεδριάσεις με ένα Μιχαήλ Γκορμπατσώφ (Mikhail Gorbachev) ελλείψει της κυβερνητικής εγγυοδοσίας ή διπλωματικού σκοπού.

Pages 263-267:

Κεφάλαιο 13 – ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ στη ΜΟΣΧΑ

Ένας από τους μέγιστους μύθους της σύγχρονης ιστορίας είναι ότι η μπολσεβικική επανάσταση στη Ρωσία ήταν μια δημοφιλής εξέγερση των καταπιεσμένων μαζών ενάντια στη μισητή κυβερνητική εξουσία των Τσάρων. Όπως θα δούμε, εντούτοις, ο προγραμματισμός, η ηγεσία και ειδικά η χρηματοδότηση προήλθαν εξ ολοκλήρου από το εξωτερικό της Ρωσίας, κυρίως από χρηματοδότες στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον θα δούμε, ότι η φόρμουλα Rothschild διαδραμάτισε έναν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των γεγονότων.

Αυτή η καταπληκτική ιστορία αρχίζει με τον πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και της Ιαπωνίας το 1904. Ο Ιακώβ Σιφ (Jacob Schiff), που ήταν επικεφαλής της επιχείρησης επενδύσεων της Νέας Υόρκης Κουν (Κοέν), Λέμπ και Σία (Kuhn, Loeb and Company), είχε συγκεντρώσει το κεφάλαιο για τα μεγάλα πολεμικά δάνεια στην Ιαπωνία. Οφειλόταν σε αυτήν την χρηματοδότηση το ότι οι Ιάπωνες ήταν σε θέση να προωθήσουν μια εκπληκτική επίθεση ενάντια στους Ρώσους στο Πορτ Άρθουρ (Port Arthur) και το επόμενο έτος να αποδεκατίσουν ουσιαστικά το ρωσικό στόλο. Το 1905 ο Μικάδος[1] (Mikado) απένειμε στον Ιακώβ Σιφ ένα μετάλλιο, τη δεύτερη τάξη του θησαυρού της Ιαπωνίας, σε αναγνώριση του σημαντικού ρόλου του σε εκείνη την εκστρατεία.

Ο Ιακώβ Σιφ ήταν επικεφαλής της επιχείρησης επενδύσεων της Νέας Υόρκης Κουν, Λέμπ και Σία. Αυτός ήταν ένα από τα κύρια στηρίγματα Μπολσεβικική επανάσταση και χρηματοδότησε προσωπικά το ταξίδι του Τρότσκυ από τη Νέα Υόρκη στη Ρωσία. 

Ήταν σημαντικός συνεισφέρων στην προεδρική εκστρατεία τού Γούντροου Ουίλσον (Woodrow Wilson) και ένας συνήγορος για το πέρασμα του νόμου για το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό (Federal Reserve Act). (σελ. 210)

Κατά τη διάρκεια των δύο ετών εχθροπραξιών χιλιάδες ρώσοι στρατιώτες και ναυτικοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Οι πηγές έξω από τη Ρωσία, που ήταν εχθρικές στο Τσαρικό καθεστώς, πλήρωσαν για την εκτύπωση της Μαρξιστικής προπαγάνδας και την διένειμαν στα στρατόπεδα των φυλακών. Ρωσσόφωνοι επαναστάτες εκπαιδεύθηκαν στη Νέα Υόρκη και εστάλησαν για να διανείμουν τα φυλλάδια μεταξύ των φυλακισμένων και για να τους κατηχήσουν στην εξέγερση ενάντια στην κυβέρνησή τους. Όταν ο πόλεμος τελείωσαν, αυτοί οι αξιωματικοί και καταγεγραμμένοι άνδρες επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να γίνουν πραγματικοί σπόροι της προδοσίας ενάντια στο Τσάρο. Επρόκειτο να διαδραματίσουν έναν σημαντικό ρόλο μερικά έτη αργότερα στη δημιουργία της ανταρσίας μεταξύ των στρατιωτικών κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής ανάληψης της Ρωσίας.

Ο ΤΡΌΤΣΚΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑΠΛΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ

Ένας από τους καλύτερα γνωστούς ρώσσους επαναστάτες εκείνης της περιόδου ήταν ο Λέων Τρότσκυ (Leon Trotsky). Τον Ιανουάριο του 1916 ο Τρότσκυ απελάθηκε από τη Γαλλία και ήλθε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει υποστηριχτεί ότι οι δαπάνες του πληρώθηκαν από τον Ιακώβ Σιφ. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη για να τεκμηριώσει αυτό τον ισχυρισμό, αλλά τα λεπτομερή στοιχεία δείχνουν πραγματικά έναν πλούσιο χορηγό στη Νέα Υόρκη. Παρέμεινε για αρκετούς μήνες, γράφοντας για ένα ρωσικό σοσιαλιστικό έγγραφο, το Novy Mir (Νέος Κόσμος) και έδινε επαναστατικές ομιλίες σε μαζικές συγκεντρώσεις στην πόλη της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με τον Τρότσκυ τον ίδιο, σε πολλές περιπτώσεις μια λιμουζίνα με σωφέρ μπήκε στην υπηρεσία του από έναν πλούσιο φίλο, που προσδιορίστηκε ως Δρ M. 

Στο βιβλίο του, η ζωή μου, ο Τρότσκυ έγραψε:

Η σύζυγος του δόκτορα πήρε τη σύζυγό μου και τα αγόρια έξω για βόλτα με το αυτοκίνητο και ήταν πολύ καλή μαζί τους. Αλλά ήταν απλώς μια θνητή, ενώ ο σοφέρ ήταν μάγος, ένας τιτάνας, ένας υπεράνθρωπος! Με το κούνημα του χεριού του έκανε τη μηχανή να υπακούσει στη μικρότερη εντολή του. Να καθίσει κάποιος πίσω του ήταν η ανώτατη απόλαυση. Όταν πήγαν σε ένα τεϊοποτείο, τα αγόρια θα ρωτούσαν αγωνιωδώς την μητέρα τους, «γιατί ο σοφέρ δεν μπαίνει;» (Leon Τρότσκυ : Η Ζωή μου, εκδότης της Νέας Υόρκης: Scribner’s, 1930, σελ. 277)

Πρέπει να ήταν ένα περίεργο θέαμα να δει την οικογένεια του μεγάλου σοσιαλιστικού ριζοσπάστη, υπερασπιστή της εργατικής τάξης, εχθρού της κεφαλαιοκρατίας, που απολαμβάνει την ευχαρίστηση των τεϊοποτείων και των σοφέρ, τα ίδια τα σύμβολα της κεφαλαιοκρατικής πολυτέλειας.

Στις 23 Μαρτίου 1917 μια μαζική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στο Κάρνεγκυ Χωλ (Carnegie Hall) για να γιορτάσει την παραίτηση του Νικόλου Β, η οποία σήμανε τη εκθρόνιση της Τσαρικής εξουσίας στη Ρωσία. Χιλιάδες σοσιαλιστές, μαρξιστές, νιχιλιστές (μηδενιστές) και αναρχικοί παρευρέθηκαν για να γιορτάσουν το γεγονός. Την επόμενη ημέρα δημοσιεύθηκε στη δεύτερη σελίδα των New York Times ένα τηλεγράφημα από Ιακώβ Σιφ , το οποίο αναγνώσθηκε σε εκείνο το ακροατήριο. Εξέφρασε την λύπη του, γιατί δεν θα μπορούσε να παρευρεθεί και περιέγραψε έπειτα την επιτυχή ρωσική επανάσταση όπως «… αυτό που είχαμε ελπίσει και είχαμε προσπαθήσει για αυτά τα πολλά έτη». (Δήμαρχος αποκαλεί τους Ειρηνιστές προδότες, The New York Times, 24 Μαρτίου 1917, σελ. 2)

Στις 3 Φεβρουαρίου 1949 έκδοση του Νέο-Υορκέζικου περιοδικού Journal American ο εγγονός του Σιφ , John, αναφέρθηκε από τον αρθρογράφο Cholly Knickerbocker πως είπε ότι ο παππούς του είχε δώσει περίπου $20 εκατομμύρια για το θρίαμβο του Κομμουνισμού στη Ρωσία. 

(Για να αξιολογήσουμε τα κίνητρα του Σιφ για την υποστήριξη των Μπολσεβίκων, πρέπει να θυμηθούμε, ότι ήταν Εβραίος και ότι οι ρώσοι Εβραίοι είχαν διωχθεί από το Τσαρικό καθεστώς[2]. Συνεπώς η εβραϊκή κοινότητα στην Αμερική έτεινε για να υποστηρίξει οποιοδήποτε κίνημα, το οποίο επιδίωκε να ανατρέψει τη ρωσική κυβέρνηση και οι Μπολσεβίκοι ήταν άριστοι υποψήφιοι για το έργο. 

Όπως θα δούμε περαιτέρω, εντούτοις, υπήρξαν επίσης ισχυρά οικονομικά κίνητρα για τις εταιρίες της Γουώλ Στρητ, όπως Κουν, Λέμπ και Σία, των οποίων ο Σιφ ήταν ανώτερος συνεργάτης, να δουν την πτώση του παλαιού καθεστώτος στα χέρια των επαναστατών, οι οποίοι θα συμφωνούσαν με τις προσοδοφόρες επιχειρησιακές παραχωρήσεις στο μέλλον σε αντάλλαγμα για την οικονομική ενίσχυση σήμερα.)

Όταν Τρότσκυ επέστρεψε στην Πετρούπολη το Μάιο του 1917 για να οργανώσει την μπολσεβικική φάση της ρωσικής επανάστασης, μετέφερε $10.000 για τα έξοδα ταξιδιού, ένα γενναιόδωρα άφθονο κεφάλαιο εξετάζοντας την αξία του δολαρίου εκείνη την περίοδο. Ο Τρότσκυ συλλήφθηκε από το προσωπικό του Καναδικού και Βρετανικού ναυτικού, όταν το σκάφος, στο οποίο ταξίδευε, το S.S. Kristianiafjord, μπήκε στο λιμάνι του Χάλιφαξ. Τα χρήματα στην κατοχή του είναι τώρα ένα θέμα επίσημου αρχείου. Η πηγή εκείνων των χρημάτων έγινε το αντικείμενο πολλών υποθέσεων, αλλά οι αποδείξεις προτείνουν έντονα, ότι η προέλευσή τους ήταν η Γερμανική κυβέρνηση. Ήταν μια σωστή επένδυση.

Ο Τρότσκυ δεν συλλήφθηκε από ιδιοτροπία. Αναγνωρίστηκε ως απειλή στα συμφέροντα της Αγγλίας, χώρα μητέρα του Καναδά στη βρετανική Κοινοπολιτεία. 

Η Ρωσία ήταν σύμμαχος της Αγγλίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος τότε μαινόταν στην Ευρώπη. Τίποτα, που θα αποδυνάμωνε τη Ρωσία – και το οποίο περιελάμβανε βεβαίως την εσωτερική επανάσταση – θα ήταν, στην πραγματικότητα, να ενισχυθεί η Γερμανία και να αποδυναμωθεί η Αγγλία. Στη Νέα Υόρκη τη νύχτα πριν από την αναχώρησή του ο Τρότσκυ είχε δώσει μια ομιλία, στην οποία είπε: «Επιστρέφω στη Ρωσία για να ανατρέψω την προσωρινή κυβέρνηση και να σταματήσω τον πόλεμο με τη Γερμανία.» (Μια πλήρης αναφορά σχετικά με αυτήν την συγκέντρωση υποβλήθηκε στην στρατιωτική αντικατασκοπία των ΗΠΑ. Δείτε το έγγραφο αριθ. 62, του 66ου συνεδρίου, αναφορά και ακροάσεις της υποεπιτροπής στο δικαστικό, Σύγκλητος Ηνωμένων Πολιτειών, 1919, Τόμος ΙΙ, σελ. 2680) Ο Τρότσκυ επομένως αντιπροσώπευσε πραγματική απειλή στην πολεμική προσπάθεια της Αγγλίας. Συλλήφθηκε ως Γερμανός πράκτορας και κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου.

Έχοντας αυτό υπόψη μπορούμε να εκτιμήσουμε τη μεγάλη δύναμη εκείνων των μυστηριωδών δυνάμεων τόσο στην Αγγλία όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, που επενέβησαν για τον Τρότσκυ. Αμέσως τα τηλεγραφήματα άρχισαν να έρχονται στο Χάλιφαξ από τόσο διαφορετικές πηγές, όπως ένα σκοτεινό δικηγόρο στην πόλη της Νέας Υόρκης, από τον Καναδό αναπληρωτή Γενικό διευθυντή του ταχυδρομείου και ακόμη και από έναν υψηλόβαθμο Βρεταννό στρατιωτικό αξιωματικό, όλοι να ερευνούν για την κατάσταση του Τρότσκυ και να προτρέπουν στην άμεση απελευθέρωσή του. 

Ο επικεφαλής της Βρετανικής μυστικής υπηρεσίας στην Αμερική εκείνη την εποχή ήταν ο Sir William Wiseman, ο οποίος, όπως τα έφερε η μοίρα να έχουν, ζούσε στο διαμέρισμα ακριβώς επάνω από το διαμέρισμα του Edward Mandell House και που είχαν γίνει γρήγορα φίλος του. Ο House πληροφόρησε τον Wiseman, ότι ο Πρόεδρος Ουίλσον επιθυμούσε να απελευθερώσει τον Τρότσκυ. Ο Wiseman ενημέρωση την κυβέρνησή του και το Βρεταννικό ναυαρχείο εξέδωσε τις διαταγές σχετικά στις 21 Απριλίου, ότι ο Τρότσκυ επρόκειτο να σταλεί στο προορισμό του. («Γιατί αφήσαμε Τρότσκυ να φύγει; Πώς ο Καναδάς έχασε μια ευκαιρία να συντομέψει τον πόλεμο «, περιοδικό MacLeans, Καναδάς, Ιούνιος 1919. Επίσης δείτε Martin, σ. 163-164.) Ήταν μια μοιραία απόφαση, η οποίο θα είχε επιπτώσεις όχι μόνο στην έκβαση του πολέμου, αλλά και το μέλλον ολόκληρου του κόσμου.

Θα ήταν ένα λάθος να συμπεράνει κανείς, ότι ο Ιακώβ Σιφ και η Γερμανία ήταν οι μόνοι πρωταγωνιστές σε αυτό το δράμα. Ο Τρότσκυ δεν θα μπορούσε να έχει πάει ούτε καν μέχρι το Χάλιφαξ χωρίς χορήγηση ενός αμερικανικού διαβατηρίου και αυτό πραγματοποιήθηκε από την προσωπική παρέμβαση του Προέδρου Wilson. 

Ο καθηγητής Antony Sutton λέει:

Ο Πρόεδρος Woodrow Wilson ήταν η νονά νεράιδα, η οποία προμήθευσε στον Τρότσκυ ένα διαβατήριο για να επιστρέψει στη Ρωσία για «προχωρήσει» την επανάσταση… Συγχρόνως οι προσεκτικοί γραφειοκράτες του υπουργείου εξωτερικών, ανυσηχούσαν σχετικά με τέτοιους επαναστάτες που έμπαιναν στη Ρωσία, προσπαθούσαν μονομερώς να σφίγξουν τις διαδικασίες έκδοσης διαβατηρίων. Άντονυ Σ. Σάττον (Αντονυ C. Sutton, Ph. D.: Γουώλ Στρητ και η μπολσεβικική επανάσταση, έκδοση Arlington House στη New Rochelle, Νέα Υόρκη, 1974, σελ. 25)

Και υπήρξαν άλλοι, επίσης. Το 1911 η εφημερίδα St. Louis Dispatch δημοσίευσε ένα σκίτσο από έναν Μπολσεβίκο ονόματι Μίνορ Ρόμπερτ (Minor Robert). Ο Minor επρόκειτο αργότερα να συλληφθεί στην Τσαρική Ρωσία για τις επαναστατικές δραστηριότητες και ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος με μισθοδοσία από τους διάσημους χρηματιστές της Γουώλ Στρητ. Δεδομένου ότι μπορούμε ακίνδυνα να υποθέσουμε, ότι ήξερε το θέμα του καλά, το σκίτσο του είναι μεγάλης ιστορικής σπουδαιότητας. Απεικονίζει τον Karl Marx με ένα βιβλίο που τιτλοφορείται Σοσιαλισμός κάτω από το μπράτσο του, που στέκεται ανάμεσα σε ένα επεφημόν πλήθος στη Γουώλ Στρητ. Μαζεμένοι γύρω και χαιρετώντας τον με ενθουσιώδεις χειραψίες είναι χαρακτήρες με μεταξωτά καπέλα που αναγνωρίζονται ως John D. Rockefeller, J.P. Morgan, John D. Ryan της National City Bank, ο συνεργάτης του Morgan George W. Perkins και Teddy Roosevelt, ηγέτης του Προοδευτικού κόμματος.



Αυτό το σκίτσο από το Robert Minor εμφανίστηκαν στο St. Louis Post-Dispatch το 1911.

Παρουσιάζουν τον Karl Marx να περιβάλλεται από τους ενθουσιώδεις χρηματιστες της Γουώλ Στρητ: Ο Συνεργάτης του Morgan George Perkins,ο J.P. Morgan, ο John Ryan της National City Bank, ο John D. Rockefeller και Andrew Carnegie. Ακριβώς πίσω από Marx είναι ο Teddy Roosevelt, ηγέτης του προοδευτικού κόμματος. (σελ. 211)

Αυτό που προκύπτει από αυτήν την δειγματοληψία των γεγονότων είναι ένα σαφές σχέδιο ισχυρής υποστήριξης για τον Μπολσεβικισμό που προέρχεται από τα υψηλότερα οικονομικά και πολιτικής εξουσίας κέντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες από άτομα, τα οποία ήταν υποθετικά «κεφαλαιοκράτες» και που σύμφωνα με τη συμβατική φρόνηση έπρεπε να είναι οι θανάσιμοι εχθροί του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Ούτε αυτό το φαινόμενο περιορίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τρότσκυ στο βιβλίο του Η Ζωή μου λέει για ένα βρετανό χρηματοδότη, ο οποίος το 1907 του έδωσε ένα «μεγάλο δάνειο» που θα ξεπληρωνόταν μετά από τη συντριβή του Τσάρου. Ο Arsene de Goulevitch, που είδε την μπολσεβικική επανάσταση από πρώτο χέρι, έχει αναγνωρίσει και το όνομα του χρηματοδότη και το ποσό του δανείου. «Στις ιδιωτικές συνεντεύξεις», είπε, « Μου έχουν πει ότι πάνω από 21 εκατομμύρια ρούβλια ξοδεύτηκαν από το Λόρδο [Alfred] Milner για τη χρηματοδότηση της ρωσικής επανάστασης… 

Ο χρηματοδότης που μόλις αναφέρθηκε δεν ήταν με κανένα τρόπο ο μόνος μεταξύ των Βρετανών για να υποστηρίξει τη ρωσική επανάσταση με μεγάλες οικονομικές δωρεές.» Ένα άλλο όνομα που αναφέρθηκε συγκεκριμένα από τον de Goulevitch ήταν αυτό του Sir George Buchanan, του Βρεταννού πρεσβευτή στη Ρωσία εκείνη την εποχή. (Βλ. Arsene de Goulevitch: Czarism and Revolution, που δημοσιεύονται από τις εκδόσεις Omni στο Hawthorne, Καλιφόρνια, καμία ημερομηνία επανεκτύπωσης από τη γαλλική έκδοση του 1962, σ. 224, 230)

Ήταν ένα πράγμα για τους Αμερικανούς να υπονομεύσουν την Τσαρική Ρωσία και έτσι έμμεσα να βοηθήσουν τη Γερμανία στον πόλεμο, επειδή οι Αμερικανοί δεν ήταν τότε σε αυτόν, αλλά για τους Βρετανούς πολίτες να κάνουν έτσι ήταν ισοδύναμο με την προδοσία. Για να καταλάβουμε, ποια υψηλότερη πίστη ανάγκασε αυτά τα άτομα να προδώσει το σύμμαχο των πεδίων μαχών τους και να θυσιάσουν το αίμα των συμπατριωτών τους, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στη μοναδική οργάνωση, στην οποία άνηκαν.
Σελίδες 274-277:

ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΉΣ ΤΡΑΠΈΖΗΣ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Στη Ρωσία πριν από και κατά τη διάρκεια της επανάστασης υπήρξαν πολλοί τοπικοί παρατηρητές, τουρίστες και άνθρωποι του τύπου, οι οποίοι υπέβαλαν αναφορά, ότι οι βρετανοί και αμερικανοί πράκτορες παντού, ιδιαίτερα στην Πετρούπολη, παρείχαν τα χρήματα για την εξέγερση. Σε αναφορά, παραδείγματος χάριν λέχτηκε , ότι οι Βρεταννοί πράκτορες ειδώθηκαν να διανέμουν χαρτονομίσματα των 25 ρουβλιών σε άτομα στο σύνταγμα Pavlovski ακριβώς μερικές ώρες, προτού στασιάσει εναντίον των αξιωματικών του και να συνταχθεί με την επανάσταση. Η μεταγενέστερη δημοσίευση των διάφορων απομνημονευμάτων και των εγγράφων κατέστησε σαφές, ότι αυτή η χρηματοδότηση παρασχέθηκε από τον Milner και διοχετεύθηκε μέσω του Sir George Buchanan, ο οποίος ήταν ο βρεταννός πρεσβευτής στη Ρωσία εκείνη την εποχή. (Βλ. de Goulevitch, σελ. 230) αυτό ήταν μια επανάληψη του τεχνάσματος, το οποίο είχε λειτουργήσει τόσο καλά για την κλίκα πολλές φορές στο παρελθόν. Τα μέλη της στρογγυλής τραπέζης για άλλη μια φορά δούλευαν και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης για να αποδυναμώσουν και να ανατρέψουν μια κυβέρνηση-στόχο. Ο τσάρος Νικόλαος είχε κάθε λόγο να πιστεύει, ότι αφού οι Βρετανοί ήταν σύμμαχοι της Ρωσίας στον πόλεμο ενάντια στη Γερμανία, οι Βρεταννοί αξιωματικοί θα ήταν τα τελευταία πρόσωπα στη γη για να συνωμοτήσουν ενάντια του. Εν τούτοις ο ίδιος ο Bρεταννός πρεσβευτής αντιπροσώπευσε την κρυμμένη ομάδα, η οποία χρηματοδοτούσε την πτώση του καθεστώτος.

Οι πράκτορες της στρογγυλής τραπέζης από την Αμερική δεν είχαν το πλεονέκτημα της χρήσης της διπλωματικής υπηρεσίας ως κάλυψη και επομένως έπρεπε να είναι αρκετά πιο έξυπνοι. Ήρθαν όχι ως διπλωμάτες ή ακόμα και ως ενδιαφερόμενοι επιχειρηματίες, αλλά μεταμφιέστηκαν ως αξιωματούχοι του Ερυθρού Σταυρού σε μια ανθρωπιστική αποστολή. Η ομάδα αποτελέστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από τους χρηματιστές, δικηγόρους και λογιστές από τις τράπεζες της Νέας Υόρκης και τους οίκους επενδύσεων. Απλά είχαν εξουδετερώσει την Αμερικανική οργάνωση του Ερυθρού Σταυρού με τις μεγάλες συνεισφορές και είχαν αγοράσει ουσιαστικά ένα προνόμιο για να ενεργούν στο όνομά του. Ο καθηγητής Sutton μας λέει:

Η εκστρατεία συλλογής κεφαλαίων του 1910 [ Ερυθρός Σταυρός ] για $2 εκατομμύρια, παραδείγματος χάριν, ήταν επιτυχής μόνο, επειδή υποστηρίχθηκε από αυτούς τους πλούσιους κατοίκους της πόλης της Νέας Υόρκης. Ο J.P. Ο Morgan ο ίδιος συνέβαλε με $100.000… ο Henry P. Davison [ένας συνεργάτης του Morgan] ήταν πρόεδρος της Επιτροπής συλλογής κεφαλαίων της Νέας Υόρκης του 1910 και έγινε αργότερα πρόεδρος του πολεμικού Συμβουλίου του αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού… Ο Ερυθρός Σταυρός ήταν ανίκανος να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και ουσιαστικά αναλήφθηκε από αυτούς τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. (Sutton: Revolution, σελ. 72)

Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Ερυθρός Σταυρός είχε γίνει ονομαστικά ένα μέρος των οπλισμένων δυνάμεων και υπαγόμενος στις διαταγές από τις κατάλληλες στρατιωτικές αρχές. Δεν ήταν σαφές, το ποιές αυτές οι αρχές ήταν και στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ οποιεσδήποτε διαταγές, αλλά η ρύθμιση το κατέστησε δυνατό για τους συμμετέχοντες να λάβουν στρατιωτικές προμήθειες και να φορέσουν τη στολή των αξιωματικών του Αμερικανικού. Ολόκληρη η δαπάνη της αποστολής του Ερυθρού Σταυρού στη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς των στολών, πληρώθηκε από το άτομο, που διορίστηκε από τον Πρόεδρο Wilson για να γίνει ο επικεφαλής του, «συνταγματάρχης» William Boyce Thompson.

Ο Θόμπσον ήταν ένα κλασσικό δείγμα του δικτύου της στρογγυλής τραπέζης. Αρχίζοντας τη σταδιοδρομία του ως κερδοσκόπος στα ορυχεία χαλκού, κινήθηκε μπήκε στον κόσμο της υψηλής χρηματοδότησης. 

• Αυτός αναχρηματοδότησε την American Woolen Company και την Tobacco Products Company
• προώθησε την Cuban Cane Sugar Company
• αγορασμένο ελέγχοντας ενδιαφέρον Pierce Arrow Motor Car Company
• οργάνωσε την Submarine Boat Corporation και την Wright-Martin Aeroplane Company
• έγινε διευθυντής του Chicago Rock Island & Pacific Railway, του Magma Arizona Railroad και της Metropolitan Life Insurance Company;
• ήταν ένας από τους βαρύτερους μετόχους στην Chase National Bank;
• ήταν ο πράκτορας για τη British securities operation του J.P Morgan;
• έγινε ο πρώτος πλήρους απασχόλησης διευθυντής της διευθυντής της Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης, της σημαντικότερης τράπεζας στο σύστημα ομοσπονδιακού αποθεματικού
• και φυσικά συνεισέφερε 250.000 δολάρια στον Ερυθρό Σταυρό.

Όταν ο Θόμπσον έφθασε στη Ρωσία, το κατέστησε σαφές, ότι δεν ήταν ο χαρακτηριστικός σας αντιπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού. Σύμφωνα με τον Hermann Hagedorn, βιογράφο του Θόμπσον:

Δημιούργησε σκόπιμα το είδος ρύθμισης, το οποίο θα αναμενόταν από ένα αμερικανό μεγιστάνα: εγκατεστάθη σε μια σουίτα στο ξενοδοχείο Hotel de l’Europe, αγόρασε μια γαλλική λιμουζίνα, πήγε ευσυνείδητα στις υποδοχές και τα τσάγια και εκδήλωσε ενδιαφέρον για τα αντικείμενα τέχνης . Η κοινωνία και οι διπλωμάτες, σημειώνοντας εδώ είναι ένα άτομο με ταλέντα και εξουσία, άρχισαν να τον συναγελάζονται. Ψυχαγωγήθηκε στις πρεσβείες, στα σπίτια των υπουργών του Kerensky. Ανακαλύφθηκε, ότι ήταν συλλέκτης και εκείνοι που είχαν αντίκες για πώληση φτερούγιζαν γύρω του προσφέροντας του μικρογραφίες, πορσελάνες της Δρέσδης, τάπητες, ακόμη και ένα παλάτι ή δύο. (Hermann Hagedorn: The Magnate: William Boyce Thompson και η εποχή του, που δημοσιεύεται από Reynal & Hitchcock, στη Νέα Υόρκη, 1935, Σ. 192-93)

Όταν ο Θόμπσον παρευρισκόταν στην όπερα, του δινόταν το αυτοκρατορικό θεωρείο. Οι άνθρωποι στο δρόμο τον αποκαλούσαν Αμερικανό Τσάρο. Και δεν είναι εκπληκτικό, ότι σύμφωνα με George Kennan, «Εθεωρείτο από τις αρχές Kerensky ως ο ‘πραγματικός’ πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών.» (George F. Kennan: Russia Leaves the War: Soviet-American Relations, 1917-1920 που εκδόθηκε από τον πανεπιστημιακό Τύπο του Princeton στο Princeton, NJ, το 1956, σελ. 60)

Είναι τώρα ένα θέμα αρχείου, ότι ο Θόμπσον κοινοπράκτησε την αγορά των ρωσικών ομολόγων στη Γουώλ Στρητ για το ποσό των δέκα εκατομμύριων ρουβλιών. (Hagedorn, σελ. 192) Επιπλέον, έδωσε πάνω από δύο εκατομμύριο ρούβλια στον Aleksandr Kerensky για λόγους προπαγάνδας μέσα στη Ρωσία και με τον J.P. Morgan έδωσε το ισοδύναμο σε ρούβλια ενός εκατομμυρίου δολαρίων στους Μπολσεβίκους για τη διάδοση της επαναστατικής προπαγάνδας έξω από τη Ρωσία, ιδιαίτερα στη Γερμανία και την Αυστρία. (Sutton: Revolution, Σ. 83, 91.) Ήταν η αναταραχή που πραγματοποιήθηκε με αυτήν την χρηματοδότηση, η οποία οδήγησε στην άκαρπη γερμανική επανάσταση του Σπάρτακου του 1918. (Βλ. το άρθρο «W.B. Thompson, χορηγός του Ερυθρού Σταυρού, πιστεύει ότι το κόμμα παρερμηνεύεται » στη Washington Post της 2ας Φεβρ. του 1918) Μια φωτογραφία του τηλεγραφήματος από το Morgan στο Θόμπσον που ενμερώνει, ότι τα χρήματα είχαν μεταφερθεί στον κατάστημα της National City Bank στην Πετρούπολη, συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το βιβλίο.

ΈΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ

Πρώτα μπορεί να φανεί ανάρμοστο, ότι η ομάδα του Morgan θα παρείχε τη χρηματοδότηση τόσο για τον Kerensky όσο και για Λένιν. Αυτοί οι άνδρες μπορεί να ήταν και οι δύο σοσιαλιστές επαναστάτες, αλλά ήταν μίλια χώρια στα σχέδιά τους για το μέλλον και ήταν στην πραγματικότητα παγεροί ανταγωνιστές για τον έλεγχο της νέας κυβέρνησης. Αλλά η τακτική της χρηματοδότησης και των δύο πλευρών σε έναν πολιτικό διαγωνισμό έως τότε είχε τελειοποιηθεί από τα μέλη της στρογγυλής τραπέζης σε μια λεπτή τέχνη. Ένα εκπληκτικό παράδειγμα αυτού εμφανίστηκε στη Νότια Αφρική κατά τη διάρκεια της έναρξης του πολέμου των Μπόερς το 1899.

[1] Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας

[2] Η ρωσσική αριστοκρατία δεν άφηνε τους Εβραίους τοκογλύφους να ληστεύουν τους Ρώσσους χωρικούς. Από την άλλη επειδή τα ιδανικά των επαναστατικών αλλαγών αρέσουν αλλά και προωθούνται από Εβραίους πολύ συχνά ήσαν στα ανατρεπτικά κινήματα που έκαναν πολιτικές δολοφονίες ή ταραχές στην Ρωσσία. Γενικά έχουν λεχθεί τερατολογίες για διώξεις και τα γεγονότα δεν τις επιβεβαιώνουν.

http://www.wildboar.net/multilingual/easterneuropean/russian/literature/articles/whofinanced/whofinancedleninandtrotsky.html

https://filopatria.wordpress.com/