Ήταν άγνωστες έννοιες. «....Άφ’ ής εποχής ό 'Ρωμαίος ύπατος Μοΰμιος κατέστρεψε την Κόρινθον κάι άπεκατέστησε όλην την Ελλάδαν ρωμαϊκήν επαρχίαν, έσβησεν τό όνομα Έλλη ν και έξηλείφθη από τούς καταλόγους όλων των έθνών τοϋ κόσμου, ώστε και αφού έβασίλευσεν εις την Κωνσταντινούπολιν ό Μέγας Κωνσταντίνος και οι διάδοχοι αυτού μέχρι τού τελευταίου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, μας ώνόμαζον όλα τά έθνη τού κόσμου Γραικούς και 'Ρωμαίους, καθ’ ό,τι οί αύτοκράτορες χριστιανοί ώνομάζοντο αύτοκράτορες 'Ρωμαίων καιουδέποτε Ελλήνων.
Ώς και αύτοι οί κατακτηταί και τύραννοί μας Τούρκοι, μας ώνόμαζον 'Ρωμαίους».*
Δεν υπήρχε αυτό που λέμε σήμερα «εθνική συνείδηση». Υπήρχε ένας άκρατος τοπικισμός. Οι Μοράΐτες ήσαν απλώς Μοραΐτες, ούτε καν Πελοποννήσιοι, οι Ρουμελιώτες, Ρουμελιώτες, οι Νησιώτες, Νησιώτες κ.ο.κ. και ο ένας υπέβλεπε και ανταγωνιζόταν τον άλλον.
Δεν υπήρχε αυτό που λέμε σήμερα «εθνική συνείδηση». Υπήρχε ένας άκρατος τοπικισμός. Οι Μοράΐτες ήσαν απλώς Μοραΐτες, ούτε καν Πελοποννήσιοι, οι Ρουμελιώτες, Ρουμελιώτες, οι Νησιώτες, Νησιώτες κ.ο.κ. και ο ένας υπέβλεπε και ανταγωνιζόταν τον άλλον.
Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν οι Έλληνες και η Ελλάδα είχαν «πεθάνει» πριν απο 1675 χρόνια;
Και την ασήκωτη ταφόπετρα την είχαν βάλλει ο Άγιος -και Μέγας- Κωνσταντίνος, ο (άλλος) Μέγας Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός, οι οποίοι -κυρίως οι δυο τελευταίοι- είχαν με νόμο απαγορεύσει το όνομα “Έλλην” με την ποινή του θανάτου, την εξορία, τον αποκλεισμό των παιδιών από την κληρονομιά του πατέρα τους, τη δήμευση της περιουσίας τους, την αδυναμία απόκτησης ακίνητης περιουσίας και άλλα τέτοια ψυχωφελήκαι ωφέλιμα, στο όνομα της εδραίωσης, δια πυρός και σιδήρου, του χριστιανισμού, της νέας θρησκείας της «αγάπης» και της δήθεν ανεξιθρησκίας.
Βλέπετε η φιλοσοφία, ο τρόπος ζωής και η κοσμοαντίληψη των αρχαίων Ελλήνων ερχόταν σε ευθεία αντίθεση, με τα δόγματα της νεοεμφανισθείσης θρησκείας της ύστερης ρωμαϊκής εποχής.
Χίλια επτακόσια χρόνια λοιπόν ήσαν αρκετά για την απόλυτη πλύση του εγκέφαλου και της συνείδησης των αγράμματων και απαίδευτων, υπόδουλων μαζών, για να μην πληροφορηθούν ποτέ, να μην ακούσουν τίποτε και από κανέναν, για το παρελθόν και την ιστορία των προγόνων τους.
Χίλια επτακόσια χρόνια ήταν αρκετά, αρχικά με την απειλή της κεφαλικής ποινής και της φυλάκισης, και αργότερα, με την κατάλληλη κατήχηση, συνεπικουρούμενη -καρότο και μαστίγιο μαζί- και με το λίαν δραστικό, προληπτικό, κατασταλτικό, αναμορφωτικό και παιδαγωγικό μέτρο του αφορισμού -ο εκκλησιαστικός τρομονόμος της εποχής εκείνης, ώστε να ξεχαστούν σύντομα, όλα, μα όλα, τα κλέη των προγόνων, και το νησί του Πέλοπα, η Πελοπόννησος, να γίνει Μωρέας, Μοριάς... Μουριά και η Στερεά Ελλάδα, Ρούμελη* και οι Έλληνες Ρωμιοί και Γραικοί και το χειρότερο Γραικύλοι.
Το παράδειγμα γι’ αυτόν τον αφελληνισμό τον είχαν δώσει οι κεφαλές της Εκκλησίας, συνεχίζοντας την πολιτική των Ρωμαίων χριστιανών αυτοκρατόρων με τα ίδια μέσα του πυρός, του σιδήρου και του αφορισμού.
Ήδη, ο πρώτος πατριάρχης Γεννάδιος, που τον ανέβασε στον πατριαρχικό θρόνο ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την άλωση της Πόλης το 1453, ο επονομαζόμενος και Σχολάριος και κατά κόσμον Γεώργιος Κουρτέσιος, Θεσσαλός την καταγωγή, αρνείται διαρρήδην την ελληνικότητά του και, όταν τον ρώτησαν αν είναι Έλληνας, απάντησε ότι «Ομιλώ απλώς ελληνικά, ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι είμαι Έλληνας και, αν με ρωτήσει κανείς τί είμαι, του απαντώ: Είμαι χριστιανός».*
Ο ίδιος πατριάρχης, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην άλωση της Κωνσταντινούπολης, ξεσηκώνοντας τα πλήθη κατά του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου του 11ου, ο οποίος επιζητούσε την ένωση των Εκκλησιών για να αντιμετωπισθεί ο τουρκικός κίνδυνος, και επέτυχε τη ματαίωση της ένωσης, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, γράφει το 1450, με την ιδιότητα του καλόγερου, στον δεσπότη της Πελοποννήσου Οϊσή, που σκότωσε τον μοναχό Ιουβενάλη, μαθητή του Πλήθωνα Γεμιστού και ελληνιστή:
Ο ίδιος πατριάρχης, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην άλωση της Κωνσταντινούπολης, ξεσηκώνοντας τα πλήθη κατά του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου του 11ου, ο οποίος επιζητούσε την ένωση των Εκκλησιών για να αντιμετωπισθεί ο τουρκικός κίνδυνος, και επέτυχε τη ματαίωση της ένωσης, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, γράφει το 1450, με την ιδιότητα του καλόγερου, στον δεσπότη της Πελοποννήσου Οϊσή, που σκότωσε τον μοναχό Ιουβενάλη, μαθητή του Πλήθωνα Γεμιστού και ελληνιστή:
«Τους ασεβείς και καταραμένους ελληνιστές, θανάτωνε με τη φωτιά, με το σπαθί και με κάθε τρόπο. Μαστίγωνε, φυλάκιζε, κόψε τους το χέρι, ή βγάλε τους το μάτι και, αν επιμείνουν, πνίξε τους στη θάλασσα».**
Αλλά και ο Δικός μας, μόλις πρόσφατα, μας είπε ότι: «Θα ξεραθεί το χέρι εκείνου που θα το απλώσει πάνω στην Εκκλησία».
Αυτός, λοιπόν, ο φανατικός, παρανοϊκός καλόγερος έγινε πατριάρχης.
Δεν ήταν όμως ο μόνος ανθέλληνας ιερωμένος, που έβγαζε αφρούς, φαρμάκι και χολή, όταν αναφερόταν σε Έλληνες: «Αδελφοί μου, έμαθα πώς μέ την χάριν τού Θεοϋ, δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε άσεβεΐς, αιρετικοί, άθεοι, άλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί», ωρύεται, λίγα μόλις χρόνια πριν τον μεγάλο ξεσηκωμό του ’21 ο πατήρ Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μετέπειτα άγιος της ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας, μεγάλη η χάρη του και δοξασμένο το όνομά του!
Και όμως, ούτε όι άγιοι πατέρες ούτε οι πατριάρχες, ανάστησαν το γένος, αλλά μόνον οι ξεβράκωτοι και οι ξυπόλητοι βοσκοί και οι ξωμάχοι της γης, με το αίμα τους και τις προσωπικές τους θυσίες, μας ξαναθύμισαν τις ρίζες μας και τις απαρχές της ιστορίας μας.
ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
********Οι άνθρωποι όλων των εποχών μοιάζουν. Η ιστορία δεν είναι χρήσιμη επειδή διαβάζει κανείς εκεί το παρελθόν, αλλά επειδή διαβάζει το μέλλον. Jean-Baptiste Say, 1767-1832
******Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή. Carl Sandburg, 1878-1967
Αλλά και ο Δικός μας, μόλις πρόσφατα, μας είπε ότι: «Θα ξεραθεί το χέρι εκείνου που θα το απλώσει πάνω στην Εκκλησία».
Αυτός, λοιπόν, ο φανατικός, παρανοϊκός καλόγερος έγινε πατριάρχης.
Δεν ήταν όμως ο μόνος ανθέλληνας ιερωμένος, που έβγαζε αφρούς, φαρμάκι και χολή, όταν αναφερόταν σε Έλληνες: «Αδελφοί μου, έμαθα πώς μέ την χάριν τού Θεοϋ, δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε άσεβεΐς, αιρετικοί, άθεοι, άλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί», ωρύεται, λίγα μόλις χρόνια πριν τον μεγάλο ξεσηκωμό του ’21 ο πατήρ Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μετέπειτα άγιος της ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας, μεγάλη η χάρη του και δοξασμένο το όνομά του!
Και όμως, ούτε όι άγιοι πατέρες ούτε οι πατριάρχες, ανάστησαν το γένος, αλλά μόνον οι ξεβράκωτοι και οι ξυπόλητοι βοσκοί και οι ξωμάχοι της γης, με το αίμα τους και τις προσωπικές τους θυσίες, μας ξαναθύμισαν τις ρίζες μας και τις απαρχές της ιστορίας μας.
ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
********Οι άνθρωποι όλων των εποχών μοιάζουν. Η ιστορία δεν είναι χρήσιμη επειδή διαβάζει κανείς εκεί το παρελθόν, αλλά επειδή διαβάζει το μέλλον. Jean-Baptiste Say, 1767-1832
******Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή. Carl Sandburg, 1878-1967
0 Comments